Ik wil graag een gedeelte met u lezen uit – let daarbij op de verschillende manieren van ‘wandelen’ (plaats muis over blauwe link om tekst te lezen). Daarna stel ik voor om ‘samen’ te zingen (klik om video te zien):
Of wellicht wordt u blij(er) van de Engelse versie:
Het laatste couplet zingt zo mooi over “hoe groot is ’t genot, als men wandelt met God, hier door ’t leven gaat, eerlijk oprecht.
Als in droefheid of vreugd, men in Hem zich verheugt, en zijn al op ’t altaar heeft gelegd”.
Dat klinkt niet alleen uitnodigend, maar is zeker ook iets wat ik graag wil LEREN!
En daar wil ik een nadruk op leggen: LEREN wandelen in nieuwheid van leven! Niet zoals de wereld wandelt of als gelovigen die zich niet hebben leren richten op de dingen boven (), maar toch telkens weer aardse dingen blijven bedenken.
En … dit is niet bedongen met een beslissing voor Jezus te maken, maar is een ‘kunst’ en gewoonte om te LEREN (in navolging van goede voorbeelden zoals Fil 3:17 aangeeft).
In 2002 onderging ik een zware buikoperatie om een kankergezwel uit mijn lever te laten verwijderen.
God zij dank mocht dit compleet worden weggenomen, maar ernstig verzwakt, moest ik daarna langere tijd revalideren en vooral veel bewegen. En de beste, eigenlijk enige optie was … rustig wandelen.
Na veel drukke jaren in de zending bij OM – wellicht best omschreven als “met veel jeugdig enthousiasme toch wel ‘een beetje’ voor God uit rennen” – werd ik ineens stil gezet!
Tijdens die maanden van revalideren heb ik iets geproefd van wat het is om met God te leren wandelen, iets wat ik daarvoor nog niet zo kende – een Mooie, Moeilijke maar ook Meesterlijke les.
De afgelopen maanden worden we allemaal min of meer stil gezet – velen vragen zich terecht af: door God of door mensen?
Maar stil gezet zijn we en … daar kan / wil God in de regel wat mee!
Hoe zou u ‘Wandelen met God’ omschrijven?
Ik las ergens: “Wandelen met God is stille omgang met Hem leren hebben, om zodoende Zijn wil, Zijn Weg en Zijn denken te leren kennen en je eigen te maken”. M.a.w. Christus leidt je dan in alles op de Weg die Hij Zelf in jouw situatie zou gaan. Hij onderwijst je die geestelijke Waarheid die waarlijk vrij maakt. En zo deelt Hij Zijn goddelijk leven met jou, opdat Zijn leven in ons openbaar wordt ().
Mysterieuze woorden eigenlijk: Christus als Heer … wij als slaven … Goddelijk Licht dat schijnt in onze harten … uitnemende kracht van God, zodat ons leven niet meer ‘uit ons’ is, maar opdat Zijn leven in ons gezien wordt. Dit gaat aards (religieus) verstand te boven en spoort mij al jaren aan, om door wel en wee, meer met God te leren wandelen in het licht van deze waarheden.
In het Oude Testament lezen we dit:
niet anders dan recht te doen en getrouwheid lief te hebben, en ootmoedig te wandelen met uw God.De profeet Micha
Kan het duidelijker? Ootmoedig (nederig) leren wandelen met jouw God. Als iemand, jong of oud, wandelt met God, moeten deze kenmerken die persoon dus meer en meer gaan sieren: recht doen, getrouwheid en ootmoed.
Als ik als jonge, enthousiaste volgeling van Christus niet stil gezet was geworden, vraag ik me oprecht af hoeveel snoei en groei ik zou hebben ervaren. Of dat wellicht langzaam maar zeker het vuur wat gedoofd zou zijn en de eerste liefde blijvend bekoeld?
Nu de jaren beginnen te vorderen, vraag ik me nog steeds geregeld en oprecht af, of deze vruchten volwassen aan het groeien zijn – ik ervaar zelf meer snoei, dan groei. Maar het lijkt mij eigenlijk ook beter om zelf de snoei te ervaren en God en anderen zo mogelijk de groei te laten opmerken. Als je onder de indruk raakt van je eigen groei, staat dat voorspelbaar nederigheid in de weg.
Wie wandeld(e) er nu in de Bijbel zoal met God?
Ik zou zeggen: Job, Abraham, Henoch, Noach, Jozua en Kaleb, Debora, Koning David, Koning Asa, Daniel, Jeremia, Maria, Anna, Paulus, Timotheus. Wie zou jij noemen en wie zie jij als jouw voorbeelden, naar wiens voorbeeld jij wil leren wandelen?
Toch wordt het jammer genoeg in de Bijbel niet van velen gezegd, dat zij met God wandelden 😱.
Door al die eeuwen heen is de weg ten Leven smal en weinigen die Hem (die Weg) vinden!
Henoch wandelde met God – een uitzonderlijk voorbeeld –
zegt dat Henoch keek naar de beloning, wetend dat God beloont wie Hem ernstig zoeken en dat hij ‘zodoende’ God blij had gemaakt (behaagd had). En dat is ook mijn zoektocht, om zo te leren wandelen met God, dat het God blij maakt!Zoals ouders veel plezier kunnen beleven aan hun kleine, afhankelijke, leergierige, enthousiaste kinderen – niet om wat ze allemaal efficiënt bijdrage aan het gezinsleven, maar gewoon om wie ze zijn. Zo kan God ook blij zijn met ons ‘jong’ / jeugdig geloof en enthousiasme. Het wordt pas zorgelijk als jongeren, maar ook ouderen, (geestelijk) lusteloos en apatisch zijn.
En wie om zich heen kijkt, ziet dat die vreugde bij ouders ook weer kan veranderen in fronsen, zorgen en spanning gedurende de tienerjaren. Soms jaren, vol van moderne (on-Bijbelse) losmaking (emancipatie) en onafhankelijkheid. Dit is geen vraag of je wel of niet van je kind houdt, maar of je blij, dan wel bezorgd bent. En dat is bij God, naar Wiens Beeld wij geschapen zijn, niet anders.
Tijdens mijn omwandelingen met God, met Wie ik dan mijn vreugde en / of verdriet deel, overleg ik met Hem ook wel eens de vraag hoeveel plezier ik Hem nu eigenlijk breng of … dat er op Zijn aangezicht misschien ook meer fronsen en zorgen te zien zijn?
Wat denkt of zegt Hij als Hij aan mij denkt of over mij spreekt: heb je ook op Mijn dienaar Alexander gelet () …?
Als de Heer in twee zinnen een getuigenis over jou en mij zou geven, wat zou er dan staan?
Henoch keek naar de beloning – wat voor beloning verwachten wij in ons (ernstige) zoeken naar meer van de Heer en van ons al dan niet volharden in het LEREN wandelen met God?
Je hoort mensen ook wel zeggen: “God spreekt tegenwoordig ‘meer’ door situaties en andere mensen heen” en zo wordt het wandelen in nieuwheid van leven misschien wel te gemakkelijk een groepsdynamiek van mensen die zich allemaal wat bij elkaar aanpassen en zo allemaal hetzelfde wat leren belijden, beleven en dat dan ook weer doorgeven.
En toch spreekt Gods Woord over Gods verlangen naar vertrouwelijke omgang met …
Maken zulke mensen zo niet al te gemakkelijk hun (gebrek aan) ervaring de maatstaf voor anderen? Is dat misschien niet een reden, waardoor gelovigen elkaar soms met zo weinig passie aansporen om God ernstig te blijven zoeken?
Of God onze wandel dan ziet als ‘levend geloof’, als diegenen die een oor hebben om te horen wat de Geest zegt tot de gemeenten? En of dat Gods toets kan doorstaan van wat God Zelf denkt dat wandelen met Hem zou moeten zijn?
De tijd en de eeuwigheid zal het leren.
God nodigde Abraham om voor Zijn aangezicht te wandelen –
99 jaar was Abraham hier – je bent dus nooit te oud om dit (meer en meer) te leren 😊.
Zo was bijvoorbeeld Mozes ook nog maar tachtig, toen hij een nieuwe Weg met God insloeg.
Hier ligt het accent op het je bewust zijn van Gods tegenwoordigheid, van de God die ons ziet en met Wie wij rekening houden, zodat we ons bij alles leren afvragen of God op dit moment met welgevallen op ons neer kan zien?
Kinderen (en wij allen) weten, wat een verschil het maakt of iemand ons ziet (of als we bijvoorbeeld ‘gesnapt worden’ 😱).
Alleen voel je je vrij om van alles en nog wat te doen, zeggen of zien, maar als een bekende binnenkomt, bedenken we wat hij of zij ervan vindt en beginnen we te blozen of schermpjes te switchen – je bent je dan ineens bewust van de aanwezigheid van die persoon en houdt daar rekening mee.
Als je voor Gods aangezicht leert wandelen, ervaar je Zijn aanwezigheid en die innerlijke ‘check’ meer en meer. En zo kan Hij je dan (bege)leiden in wat je wel of niet doet, wel of niet zegt of ziet!
En zo werd Abraham een vriend van God genoemd (). En zo’n vriendschap wil de Here Jezus ook graag met al Zijn discipelen beleven, zodat Hij ons alles van God bekend kan maken en vertrouwelijk met ons om kan gaan ().
Lied(eren) + Overdenkingen voor tijdens het (leren) wandelen
Voordat ik ‘eindig’ met wat overdenkingen en toepassingen, stel ik voor samen te zingen:
Het ‘Gij geheel anders’ bleek voor hen gelukkig wel te werken. Maar voor (vele) anderen … ? En voor ons …?
Zoals God plezier in Henoch had, lees je daarentegen dat Hij in veel Israëlieten geen welgevallen had – .
Daarom roept Hij ons ook duidelijk op om ons des te sterker te richten naar wat wij kunnen leren van Gods Woord, opdat hetzelfde ons niet overkomt (). Maar voor ons klinkt gelukkig ook die mooie uitnodiging ‘u (zult) geheel anders wandelen, u heb Christus leren kennen – . En in dat spoor mogen / moeten we verder (LEREN wandelen) 😇.
Je ziet in Gods Woord voorbeelden te over van religieuze mensen die maar niet voor Gods aangezicht leerden wandelen. Zij konden met al hun religie zo ‘gewoon’ en gemakkelijk nog liegen en bedriegen, liefdeloos en harteloos oordelen, dat je er wel eens van schrikt! Dat hun religie en geweten dat toe stond! Zou dat bij mij, ongemerkt, ook niet wat zo (kunnen) zijn?
‘k Hoop toch zo, dat God mij daar niet mee weg laat komen … maar mij gezond snoeit en vertrouwelijk met mij om zal kunnen blijven gaan – en dat overleg ik geregeld ‘even’ met Hem, wat Hij van mijn handel en wandel vind.
Het woord gebruikt voor wandelen, wordt in Engels vaak vertaald met ‘run’, wat uit de context wel vaak een betere vertaling lijkt. Als 55 jarige, die het rennen wat begint te ‘verleren’, wordt het aantrekkelijker om over wandelen te spreken 😰.
Zelf vaar ik tegenwoordig vaker met God dan wandelen. Die vele uren wachtlopen geven gelegenheid tot dezelfde dynamiek van overdenking, overleg en soms openbaring die ik tijdens het wandelen aan wal ook wel eens ervaar (alhoewel de vetverbranding tijdens wandelen toch beter blijkt 😰).
Maar leren wandelen met God doe ik door de jaren met vallen en opstaan – soms lijkt het meer een sukkeldrafje dan een . Maar ‘k voel me toch telkens weer uitgenodigd en aangespoord tot die wedloop en geniet eigenlijk best wel van het LEREN wandelen met de Heer mijn God.
Ik hoop jij ook?
Als u ‘samen’ nog wilt zingen (Niemand is als U / Mijn Jezus, mijn Redder / Alles voor Hem / Ik zal er zijn) is hier een mooie
Het Mooie
We hebben gezongen “Och, hoe groot is’t genot, als men wandelt met God!”
De God van dit universum, de Koning der koningen, de Coach aller coaches, kent en roept mij bij naam, wil mijn hemelse Vader zijn en nodigt uit tot vriendschap! Om daar gehoor en invulling aan te geven en de realiteit daarvan te mogen beleven, had Paulus, zelfs aan het eind van zijn leven, nog steeds alles voor over – .
Ik hoop jij en ik ook en … met meer passie dan ooit?
Het Moeilijke
Het moeilijke is dat als God onze Vader is, wij dezelfde vijand (de boze) + ook nog ons eigen vlees tegen hebben – .
En het LEREN aandoen van de hele wapenrusting van God is geen optionele nog overbodige luxe – .
Het Meesterlijke van het wandelen met God
Als het de Heer niet is, die door Zijn Geest Zijn leven met ons deelt, in ons leeft, dan zijn we nog steeds in het vlees – .
Hij alleen kan dat nieuwe leven in ons bewerken – – dat is waarachtige behoudenis: wat Hij in ons doet!
En dat is het goede nieuws, niet wat wij doen, maar wat wij aan Hem leren overgeven en toevertrouwen en Hem in ons laten doen.
Elders zegt Hij, dat zoals ranken los van de wijnstok vruchteloos blijven, wij zonder Hem niks kunnen – .
Als Hij dus onze Leermeester niet is, blijft het religie met veel klokken die misschien nog wel luiden, maar even zoveel missende klepels. En dan blijft het mensenwerk, i.p.v. een openbaring van de veelvoudige wijsheid van God door de gemeente – .
En als ik dan de laatste jaren VGL gemeente zijn overdenk, (b)lijkt toch dat we nog een hoop meer te LEREN hebben!
En daarvan zegt Paulus op het eind van zijn leven: ‘niet dat ik het al verkregen heb of volmaakt ben, maar ik jaag ernaar’ en hij spoort ons aan diezelfde gezindheid te hebben en in datzelfde spoor verder te WANDELEN – .
Waar jaagt u (nog) naar of … bent u zo ook wel tevree?
Deze overleggingen nodigen mij al jaren uit tot een ernstig, volhardend zoeken
Vorige jaar zat ik samen met mijn ouders in een dienst, waar werd verkondigd dat wij alles al gevonden hadden en niet meer hoefden te zoeken. Mijn moeder fluisterde ‘dat klopt toch niet’! Of toch wel …?
Vorig jaar hadden we voor een aantal weken een Irakees vluchtelingen gezin in onze caravan, die pas tot geloof waren gekomen. Zij hadden net status gekregen – daar hoefden ze niet meer voor te bidden, op te hopen of naar te zoeken. Maar we leerden ze ook wat kennen en ervoeren een klein beetje van hun pijn en verdriet, daar hun oudste 2 kinderen nog in Irak waren. Nu ze (uitgesproken) christen waren geworden, wilde de familie in Irak hun 2 kinderen niet meer laten gaan.
Als je Waroet, de moeder, in de ogen keek, zag je de diepe pijn en verdriet.
Nee ze hoefden niet meer om status, acceptatie te zoeken om Nederlands staatsburger te worden.
Maar daarmee was alle strijd nog niet gestreden of hun Utopia al helemaal aangebroken. Ze hebben weliswaar een nieuw fundament, maar mogen nu dapper door met de strijd voor een vrij en volwaardig leven in de hoop herenigd te worden met hun geliefden in geloof, hoop en liefde.
Daarnaast moeten ze ook de taal nog leren, op velerlei manieren nog leren integreren, werk vinden, aanpassen aan de cultuur.
Status ja zeker. Maar dat geeft alleen een andere basis om in diezelfde strijd waardig te leren deelnemen.
En dat is de andere kant van de medaille.
Zoeken naar status … NEE!
Zoeken naar hoe je God behaaglijk mag leren leven met je nieuwe status … JA zeker!
En dat met alles wat God je geeft om te groeien en om die nieuwe identiteit te leren uitwerken en vruchtbaar te zien worden.
Zo hoeft degene die zich oprecht van zijn zondige, zelfzuchtige, zelfvoldane manier van leven heeft bekeerd en hemelburger is geworden, zich geen zorgen te maken om zijn status. Die zoektocht mag inderdaad over zijn!
Maar de zoektocht om volwassen en volwaardig ingezetene te zijn van dat hemelse koninkrijk – dat mogen we .
En daar mogen we al onze, door God gegeven ijver, toe betonen om volwassen te worden en met volharding te lopen (rennen) zodat we niet maar telkens blijven struikelen – .
Leren wandelen met God, leren wandelen in nieuwheid van leven, daar mag je helemaal en lekker in opgaan – doen we dat niet, dan zegt Gods Woord, dat we blind, kortzichtig en vergeten zijn dat we … en … struikelen we totdat we misschien niet eens meer verwachten of proberen volwassen met God te LEREN wandelen. En zo vervallen we al te gemakkelijk (weer) tot het wandelen als vijanden van het kruis, telkens weer (en meer) aardse dingen bedenkend – .
God verhoedde het!
MGG= Mannen op God Gericht, Mannen Geestelijke Groeiend, Mannen Groeiend in Gemeenschap (met God en elkaar), Mannen Gelouterd als Goud (door God), of …
mgg = mannen als gave gozers, mannen als gezapige goedzakken, mannen goed gelovig, mannen als gestrande gelovige!
Ik ben tot levend geloof gekomen op een Capernwray Bijbelschool, waar een duidelijke Christus centrale boodschap klonk, met veel onderwijs over het leven van Christus in (onder) ons als de hoop van een heerlijk nieuw leven ().
Hier heb ik al wel van geproefd, maar de volle, volwassen en volhardende realiteit is wat God verlangt en ik zoek.
Ik heb recent een gratis (audio) boek gedownload ‘The Only One’, wat deze (half of onvervulde) verlangens vertaald naar een praktisch LEREN wandelen, zodat groei en / intimiteit met God voorop blijft staan.
Mochten er MGG’s zijn die SAMEN zo’n zoek en groei tocht ambiëren, stuur dan een mailtje (acfstudies @ gmail.com) – wellicht kunnen we een manier vinden om samen dit voorbeeld te volgen – SAMEN sta je altijd sterker in deze strijd en … ik kan wel wat aansporing gebruiken.
Shalom en hopelijk tot spoedig weerziens 😇
